dört ayaklı gölge

..Ve sonra bir banka oturduk.

Yanına oturduğum o an fazlasıyla gürültülüydü aslında;

senin sessizliğinin gürültüsüydü duyulan.
Bank yeterince büyüktü;

büyüktü büyük olmasına ama uzaklaşmamıştık.

Kararmış gökyüzünün altında,

ayakları yeryüzüne basmayan dört ayaklı bir yaratık gibi görünüyordu gölgemiz...
Yüzüne bakmaya korkuyordum;

sense beni izliyordun.

Yıldızların ihtişamının beni nasıl da sarhoş ettiğini anlatıyordum soluk almadan;

sense gülümsüyordun.

Kolunu uzattın bilinmeyene doğru.

Seni orada bekliyordum.

Bir kere olsun düşünmeyi bırakmayı,anın içinde kaybolmayı,

kendime izin vermeyi öylesine istiyordum ki...
Ama korku hakimdi yeryüzüne;korku çağımdaydım.
Seni sevdiğimi anlatmaya başlasam eksik kalmasından korkuyordum.

Sana baksam gerçeği görmekten ve anlamsız hale gelmekten korkuyordum.

Seni duymaktan;seni duyamamaktan korkuyordum.

Seni anlayamamaktan,kendimi ise anlatamamaktan korkuyordum...
Bana dair tek gerçek buydu işte.
Bu kadar basitti ruhumun örgüsü;hayatımın kurgusu.
O gün,beni öylece bıraktığın ilk gündü;

doğaya gölgemizi sunduğumuz son gün...
Üzerinden yıllar geçti.Ne değişti dersin?

Sanırım çok şey ama aynı zamanda hiçbir şey.
Şimdi yalnız gölgemden korkuyorum;
yani sensiz olandan...